Περίεργα συναισθήματα

Είναι η πρώτη φορά που δεν αγόρασα τίτλο που να "καίγομαι" στο λανσάρισμα. 

Αναφέρομαι στο Assassin's Creed III Liberation του Vita, και η προφανής απάντηση είναι... όταν κυκλοφόρησε ΔΕΝ είχα ακόμα τη συσκευή.

Μπορεί να άργησα να την πάρω, και καλά έκανα, αλλά πίστευα πως όταν τελικά την είχα στα χέρια μου θα κοιτούσα πως και πως να το προμηθευτώ... αλλά φευ.

Κάτι ο λιγοστός χρόνος, κάτι η οικονομική δυσχέρεια  κάτι οι πληροφορίες που το ήθελαν υποδεέστερο των περιστάσεων με κράτησε μισό χρόνο μακριά του.

Ο καιρός πέρασε, αντιστάθηκα και σε μία γενναία μείωση-προσφορά που έκανε η Sοny για ψηφιακό αντίτυπο αλλά εγώ το ήθελα Retail (συλλογή γαρ)

Όμως όταν ήρθε ένα mail από τα Public περί μεταχειρισμένων τίτλων, είπα δε ρίχνω μία ματιά... και το είδα! 25 ευρώ, Full Retail used copy.

Σάστισα, η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν προμηθεύομαι Used games πλην ρετρό περιπτώσεων και αυτή η περίπτωση ήταν τέλεια... λέω δίσκος δεν είναι ώστε να έχει καμία ύποπτη γρατσουνιά και να με αφήσει με το... χειριστήριο στο χέρι οπότε γιατί όχι;

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που αγόρασα ένα παιχνίδι λατρεμένης σειράς και καθυστερημένα και μεταχειρισμένο. Η χαρά μου είναι ότι τελικά έγινε δικό μου με κουτάκι και manual με μόλις 25 ευρώ (έναντι 40~50), αλλά κάτι μέσα μου αισθάνεται πως πέθανε.

Πέθανε η δυνατότητα της άμεσης χαρούμενης αγοράς; ή βρίσκομαι σε οικονομική δυσπραγία; ή απλά ήταν η συγκυρία του συγκεκριμένου τίτλου; Όπως και να έχει τα συναισθήματα είναι πολλά και περίεργα, και μόνο με ένα blog post μπορώ να λυτρωθώ. Ξέρω ξέφυγα, ξέρω πως στη θέση που είμαι έπρεπε να είχα ήδη έρθει, αλλά...