The ending of an era…

Όλα τα ωραία πράγματα αφενός μεν δεν κρατάνε πολύ αφετέρου κάποτε τελειώνουν έτσι λοιπόν σήμερα ήταν η μέρα που μάζεψα το GameCube από το ειδικά διαμορφωμένο ράφι κάτω από την τηλεόραση για κονσόλες, σήμερα ήταν η μέρα που μετά από 5 σχεδόν χρόνια αποσύνδεσα την παροχή ρεύματος από το πολύπριζο και το καλώδιο σήματος από μία από τις υποδοχές scart της τηλεόρασής μου μετονομάζοντας το κανάλι από N GC σε κενό…

 

Μαζεύοντας τα καλώδια γεμάτα ιστούς από αράχνες και πιάνοντας στα χέρια μου την γυμνή σκονισμένη κονσόλα, ήταν φυσικό να μου έρθει το μυαλό το «τέλος εποχής» περνώντας σαν flash back από τα μάτια μου οι ατέλειωτες ώρες που πέρασα με το σύστημα αυτό, τα παιχνίδια, οι Multiplayer συνεδρίες, οι εξερευνήσεις της κονσόλας, η χαρά που πρωτοάνοιγα το κουτί βλέποντας αυτό το πραματάκι με το χερούλι.

 

Ναι, είναι σαν τις ταινίες, σαν αυτά που κοροϊδεύουμε, αλλά πράγματι συνέβη. Ήταν συντροφιά, ήταν φίλος, ήταν η τέταρτη κονσόλα της Nintendo, με τις λίγες παιχνιδάρες της, τα άπαιχτα γραφικά της, αλλά και φυσικά όλα τα αρνητικά, το χαμένο Potential όπως οι 3 θύρες επέκτασης στο κάτω μέρος της κονσόλας η διασύνδεση GC-GBA, και η αμέλειά του από την μάνα του που το σκότωσε πρόωρα. Δεν μπορώ όμως να κρατήσω και να θυμηθώ τα αρνητικά, όταν κάτι τελειώνει, ωσάν αμυντικός μηχανισμός το μυαλό μας κρατά μόνο τα ευχάριστα, έτσι λοιπόν βαθειά χαραγμένες στο μυαλό μου θα μείνουν οι άπειρες ώρες που πέρασα (περάσαμε) στο Super Smash Bros.Melee, το αρχικό σοκ και μετά η απόλυτη ευχαρίστηση με το Wind Waker, τα τρελά πάρτι με το Donkey Konga, κοκ.

 

Μα θα ρωτήσει κανένας, τι κι’αν  το GC πέθανε; Τα παιχνίδια του ακόμα υπάρχουν, όλο και κάποιο ματσάκι smash, έναν αγώνα Mario Kart DD!!, ένα γύρο Mario Party θα μπορούσαμε να ξαναπαίξουμε, εδώ λοιπόν έρχεται το Wii με την ανάδρομη συμβατότητα του. Δυστυχώς αυτός ο κύβος δεν μας είναι πλέον απαραίτητος, ίσως μόνο το χειριστήριο του.

 

Ένα υπέροχο σύστημα…

 

Κονσόλα και χειριστήριο, αλλά και αποθηκευτικό μέσο, όλα εντελώς φρέσκα και πρωτότυπα, ειδικότερα τα οπτικά δισκάκια 8 εκατοστών ήταν αρκετά συμπαθητικά, καταπολέμησαν την πειρατεία αλλά προσέφεραν χωρητικούς περιορισμούς. Η κονσόλα, ένα σχήμα που προσεγγίζει τον κύβο (δεν είναι απόλυτος), συμπαγές, μικρό και συμπαθητικό, το άσχετο χερούλι να μην είχε :P κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει πως η δύναμη που κρύβει είναι λίγο μεγαλύτερη από τον μεγαλύτερο αντίπαλό του, το PlayStation 2. Χρώμα προτίμησης μαύρο, αν και το ασημί δεν είναι απόλυτα ταιριαστό και το μωβ είναι απλά ασχολίαστο hehe!! Σπάνια να σου έβγαζε πρόβλημα, κρατώντας έτσι το όνομα της Nintendo ψηλά στην κατασκευή ποιοτικού hardware, στα ίδια επίπεδα hardware κινείται και το χειριστήριο, ένα μεγάλο βήμα από την τρίαινα ή εξωγήινο αν θέλετε σχήμα του Nintendo 64, με πλέων ενσωματωμένο σύστημα δόνησης, ακριβέστατο αναλογικό μοχλό, και αναλογικά shoulder buttons. Το layout των face buttons είναι ενδιαφέρον και όμορφο αλλά το κουμπί Ζ του Ν64 που όλοι αγαπήσαμε υπερβολικά, βρήκε μία μάλλον υπερβολική θέση να τοποθετηθεί, δεν πειράζει όμως, με την φαντασία των developers όλα διορθώθηκαν, και η λειτουργικότητα ήταν χαρακτηριστική…

 

Το GameCube, αυτός ο παιχνιδόκυβος έχει σίγουρα μία θέση στην καρδιά μου και στην καρδιά κάθε gamer που το είχε στην κατοχή του και επένδυσε σοβαρά πάνω του. Με τα λιγοστά αλλά εκπληκτικά παιχνίδια του να μας φέρνουν ευχάριστες αναμνήσεις και η ποιότητα του συστήματος να μας δίνει μία σιγουριά για τυχών κρασαρίσματα ή μη αναγνώρισης δίσκων (ναι αυτό ήταν μπηχτή!!) Μπορεί να τερμάτισε τελευταία στον αγώνα αλλά αυτό δεν την κάνει αποτυχημένη.

 

Καιρός να συνεχίσουμε στη νέα γενιά με το Wii και να απολαύσουμε την απαραίτητη φρεσκάδα που μας δίνει, άλλωστε το GC θα ζει μέσα από αυτό.