Το Χρονικό ενός Αρραβώνα [ΓΑΜΟΣ]

Το ότι δεν ανανεώνεται συχνά το Blog είναι εμφανές, το ότι ο Επικείμενος γάμος μου ευθύνεται για αυτό θα έπρεπε να θεωρείτο προφανές!

Αλλά ας πάμε πίσω, εκεί που το άφησα... στον λόγο.

Όταν ο λόγος πήγε καλά και πήραμε τα δαχτυλίδια (Βέρες και Μονόπετρο), [να σχολιάσω το τρέξιμο σε δύο πόλεις και δεκάδες μαγαζιά ή όχι;] απλά περιμέναμε να περάσει ο καιρός μέχρι να έρθει ο αρραβώνας, βέβαια από τη στιγμή που μπήκα στη ζωή του πεθερού μου (To Be) έπρεπε να με βλέπει συνέχεια και να με συνηθίσει...

Τότε, με έβλεπε 3 φορές τη βδομάδα, τώρα... ζήτημα θα είναι να μη τον δω μία έστω μέρα, και αυτό δεν είναι κακό, πρόκειται για έναν θαυμάσιο άνθρωπο που αισθάνομαι τυχερός να τον έχω πεθερό.

Συν της άλλης πέρασα και για δεύτερη φορά στη ζωή μου από διετολόγο, διότι έπρεπε να ήμουν κομψός όταν έφτανε η μέρα... τρομάρα μου :P

Και έτσι πέρασαν οι αρκετές εβδομάδες μέχρι που έφτασε το Πάσχα που ανήμερα θα γινόταν το ιεροτελεστικό. Πάσχα στο χωριό της καλής μου με του κόσμου τα φαγητά και κάθε λογής αλκοόλ όπως επίσης με κάποιους εξτρά συγγενείς της.

Και πέρασε, λίγο πριν φάμε όμως ήρθε η στιγμή... η στιγμή που όλοι περιμέναμε, ο Πατέρας της νύφης να αρραβωνιάζει το ζευγάρι, στο μεγαλοπρεπές σαλόνι του σπιτιού, ο Imminent to be πεθερός παίρνει τις βέρες, τις σταυρώνει σε μία εικόνα της Παναγίας (κατόπιν παροτρύνσεως της μητέρας μου)... και εκεί τα χάνω, άρχισαν κάτι φωτογραφικές να τραβάνε, και μετά με ξύπνησαν από το λήθαργο ώστε να μου ζητήσουν να πιούμε χιαστί από δύο ποτήρια σαμπάνια, και κάπου εκεί τα ξαναέχασα. Κάτι η περίσταση, κάτι τα δώρα συν ότι είχα απέναντι όλο το σόι δε με κράτησε και πολύ sane. Ήταν βέβαια μαγική στιγμή, που δύσκολα θα ξεχαστεί.

Και όπως τα έχασα έτσι τα ξαναβρήκα με μία βέρα στον αριστερό μου παράμεσο καθισμένο στο τραπέζι σε σημείο που μου είχαν υποδείξει (πλάι στον πεθερό) να... τρώμε, με τον Γάμο να ορίζεται σε ένα χρόνο!

Σε καμιά ώρα αρχίσαμε να τα μαζεύουμε αλλά και να τα συμμαζεύουμε καθώς έπρεπε να επιστρέψουμε σπίτι (οικογενειακώς).

Κάπου εδώ να υπενθυμίσω ότι φωτογραφίες προσωπικές ποτέ δεν ανεβάζω, ναι ξέρω θα εμπλούτιζε αρκετά το κείμενο αλλά παρ'ότι είναι Blog, δεν θέλω να βγάζω ευαίσθητα πράγματα δημόσια.

Αυτή η Κυριακή του Πάσχα που παράλληλα συνέβαλε και ως αρραβώνα πήγε θαυμάσια, Kudos στην μητέρα και γιαγιά της αρραβωνιαστικιάς για την υπέρμετρη προσπάθεια που κατέβαλαν για να υπάρχει ένα τραπέζι και μία φιλοξενία απίστευτη. Από τώρα και έπειτα τα πράγματα θα γίνονταν πολύ χειρότερα, όχι μεταξύ μας, προς θεού, τα πάμε όλοι περίφημα, αλλά με το τι σημαίνει...

ΤΑ ΝΤΑΝ ΝΤΑΝ ΝΤΑΑΑΑΑΑΑΝ

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΑΜΟΥ !!!

Αλλά αυτό θα είναι το επόμενο Post (ελπίζω πριν το γάμο) με τη λέξη κλειδί να είναι... *ΛΕΦΤΑ* και τη δευτερεύουσα *ΤΡΕΞΙΜΟ*