Προτώτυπη Καφρίλα
ΠΟΙΟΤΗΤΑ, ΕΜΠΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...THE PRODIGY!
Μετά το πιο εμπορικό άλμπουμ όλων των εποχών, όχι μόνο για το συγκρότημα, αλλά και για όλη την dance μουσική σκηνή, Fat of the land, το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των Prodigy είναι η κυκλοφορία LP κατά μέσο όρο κάθε 6 χρόνια, τη στιγμή που μόλις πριν, ο αντίστοιχος ήταν μόλις κάθε 2,5...
Από τη μια πλευρά οι φανατικοί οπαδοί τους – οι οποίοι σημειωτέον αυξήθηκαν δραματικά από τη στιγμή που μπάντα πέρασε στην mainstream διεθνή μουσική σκηνή με το Fat of the land– και από την άλλη η εταιρία στην οποία ανήκαν (XL Recordings) μέχρι και το Always outnumberred never outgunned, πίεζαν πρωτίστως τον Liam Howlett – την ιδιοφυία πάνω στην μουσική τεχνολογία της μπάντας – για ολοένα και περισσότερη παραγωγή, όχι απλώς “χαρούμενων” κομματιών που φανέρωναν και την σταδιακή μουσική εξέλιξη της μπάντας με το πέρασμα του “χρονο-ήχου” και την αγάπη-εκτόνωση των 4 φίλων από το Essex της Αγγλίας για αυτό που έκαναν (βλ. Experience και Music for the jilted Generation) αλλά και εμπορικών hit τύπου Firestarter και Breathe (σ.σ. Αυτό ήταν και το αίτιο που έφτασε το συγκρότημα να χάσει την θέση του στην εξέλιξη της διεθνούς μουσικής σκηνής).
Άμεσο αποτέλεσμα ήταν ο Liam να “κλατάρει” και να μην θέλει να ξαναμπεί στο studio. Με λίγα λόγια σιχάθηκε τον εαυτό του, τους φίλους του, την μουσική του.
Το συγκρότημα προσπάθησε με το Baby's got a temper το 2002 – και με τα 3 από τα 4 αρχικά του μέλη (που στην αρχή ήταν και 5) – να μπει δυναμικά στη μουσική σκηνή έτσι ώστε να ανακτήσουν τα σκήπτρα του θρόνου τους. Όμως, κάτι το διαφορετικό μονοπάτι που είχε τραβήξει η Dance μουσική, κάτι το ίδιο το κομμάτι που έμοιαζε με κακέκτυπο του Breathe, του Firestarter και του Smack my bitch up ταυτόχρονα – πράγμα που φανέρωνε πως η μουσική τους δεν είχε προχωρήσει σχεδόν καθόλου τα τελευταία 5 χρόνια – έκανε πολλούς κριτικούς να πιστεύουν πως η μπάντα είχε χάσει την ενέργειά της και βρισκόταν προ των πυλών του τέλους της.
Ο Liam δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με αυτό. Από την μια ήθελε να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του ότι δεν είχε καμία σχέση με τον αποτυχημένο δημιουργό που νόμιζε ότι ήταν, μετά τις αλλεπάληλες κακές κριτικές και από την άλλη είχε την επιθυμία να προχωρήσει την μουσική του και όπου βγει, με την προϋπόθεση ότι θα άλλαζε δομή και ήχο στη μουσική του. Ήταν το ξεκίνημα όπως το είχε ονομάσει..
2004 και... Always outnumberred, never outgunned.
Παγωμάρα στην αρχή για όλους...
Οι κριτικές μοιράζονταν σε κακές και μέτριες. Αλλά ήταν όντως η αρχή, ήταν το κάτι νέο που ζητούσε η μουσική και οι φαν τους. Κανείς δε μπορεί να τον κατηγορήσει για το νέο dub, sexy και catchy ήχο που είχε ο δίσκος (όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος), πέρα από την απουσία hit(s), του επιπέδου του Fat of the land, από τους κριτικούς, και για την απουσία των 2 υπολοίπων μελών – τόσο για τη συνδημιουργία, όσο και για τα φωνητικά – Keith Flint και Maxim, από τους φανατικούς οπαδούς του συγκροτήματος. Αλλά αν πάρουμε σαν βάση την ποιότητα του Experience και του Music for the jilted generation, το νέο ξεκίνημα δεν είχε την σπιρτάδα, τα beats και τα άγρια φωνητικά που ξεσηκώνουν τον κόσμο – πράγμα, στην τελική, για το οποίο και διακρίνονται – όπως δεν είχε και την εμπορική απήχηση του προηγούμενού τους δίσκου. Δεν είχε τίποτα...
Το 2005 καταφθάνει το greatest hits, γεγονός που κάνει τους οπαδούς τους και τους κριτικούς να πιστέψουν πως ήρθε το τέλος τους και επίσημα. Πια κανείς δεν περίμενε κάτι από την μπάντα, πέρα από τις συναυλίες που έδινε ανά τον κόσμο.
Όμως οι Prodigy συνεχίζουν...
Ο Liam συνεχίζει να γράφει και να πειραματίζεται, πια και με τα υπόλοιπα μέλη, αναγνωρίζοντας εμμέσως το λάθος του κατά τον προηγούμενο δίσκο.
Αρχές 2008 ανακοινώνεται πως θα κυκλοφορήσει και νέος δίσκος μέσα στο 2009, με επιστροφή στις ρίζες και χωρίς πειραματισμούς, παρά μόνο με τα νέα τεχνολογικά μέσα.
Ο τίτλος του δίσκου – είναι και το πρώτο ομώνυμο κομμάτι του – όπως και το σενάριο του πρώτου τους video clip, περιέχει συμβολισμούς : Invaders must die...
Καθώς το γκρούπ απουσίαζε όλα αυτά τα χρόνια από τα μουσικά τεκταινόμενα, πολλοί νέοι μουσικοί προσπαθώντας να δημιουργήσουν καινούρια dance μουσική και σύμφωνα πάντα με τις σύγχρονες διεθνείς μουσικές επιταγές, μπήκαν σε μουσικά μονοπάτια που ήταν ήδη διαμορφωμένα, ίσως προσπαθώντας να κερδίσουν φήμη, δόξα και χρήματα από τις μουσικές ανακαλύψεις του συγκροτήματος, όπως οι ίδιοι οι Prodigy πίστευαν. Γι' αυτό δεν έμενε τίποτα άλλο για τον εχθρό, παρά να “πεθάνει” μουσικά, από την στιγμή που αυτός πάτησε στην ιδιοκτησία των Prodigy.
Δεν μπορώ να κρίνω αν αυτός ο δίσκος θα είχε κυκλοφορήσει αν δεν είχε συμβεί το παραπάνω γεγονός, όπως η μπάντα υποστηρίζει, ή απλώς αποτέλεσε ένα ευκολόπιστο σενάριο – δικαιολογία για να επανέλθουν μουσικά σε αυτό που τους καθιέρωσε στην διεθνή dance μουσική : την bigbeat, rave, tecno, industrial, hip-hop σκηνή – ίσως με μια τελευταία παράσταση?
Γεγονός είναι πως στον δίσκο λείπει η ποιότητα (masterpiece) της ανακάλυψης που καθιέρωσε τα 2 πρώτα άλμπουμ της πορείας τους, αλλά υπάρχει η άλλη ποιότητα, της ανά-ανακάλυψης, της πλήρους επίγνωσης του ποιός είμαι – χωρίς να ξέρω που πάω απαραίτητα – και του πιο συνεκτικού ίσως LP που έβγαλαν ποτέ, όπου το καθένα κομμάτι στέκεται μόνο του άνετα – συμπεριλαμβανομένου του remix του omen (omen reprise). Ένα επιπλέον διαφορετικό και σίγουρα πολύ θετικό είναι η αίσθηση που έχει κανείς, σε σύγκριση με προηγούμενους ήχους τους, της τρισδιάστατης σχηματικής και εγκεφαλικής απεικόνισης που έχουν αυτοί. Είναι σαν, από εκεί που όλοι οι ήχοι είχαν μια επιπεδότητα και ακολουθούσαν μια αρμονική αλληλουχία, τώρα να μην ξέρεις από που σου έρχονται – ουσιαστικά πυροβολώντας σε – σαν διαφορετικά επίπεδα (layers) κίνησης όπου το καθένα έχει μια συγκεκριμένη σειρά και αυτά παρουσιάζονται στον ακροατή ραμμένα, μπερδεύοντας τις όποιες αρμονίες υπήρχαν κατά την προγενέστερη λογική των ήχων τους, δημιουργώντας πολλαπλές πραγματικότητες και ουσιαστικά την απαραίτητη έκρηξη για χορό και όχι μόνο ακόμα και στον πιο σκληρό κριτή. Υπάρχει το απόλυτο overdose από breakbeat και μελωδίες (σ.σ. Μετά την πρώτη φορά που άκουσα το αλμπουμ είχα έναν ευχάριστο πονοκέφαλο...), γεγονός που μας δείχνει το πόσο πιο επιθετικοί αποφάσισαν να γίνουν, μπροστά στους “εχθρούς” τους, στους κριτικούς, στον εαυτό τους και την αυτοπεποίθησή τους, όπως και στο να ευχαριστήσουν το κοινό που του λάτρεψε όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν ξέρω αν θα γίνει εμπορική επιτυχία – τουλάχιστον κάποια κομμάτια – του επιπέδου του Fat of the land. Μετά από τα γεγονότα που σημάδεψαν το άλμπουμ του 1997 και την μουσική τους εξέλιξη, δεν μπορώ να κρίνω και ο ίδιος αν θα έχει επιτυχία ο δίσκος τους. Από την μια πιστεύω πως αν είναι ο τελευταίος τους, καλό θα ήταν να αποκατασταθεί εν μέρει το όνομά τους για να κλείσει επιτυχώς μια παρουσία 20 χρόνων στο dance και γενικότερα στο μουσικό στερέωμα με όλα τα σκαμπανεβάσματα που αυτή είχε . Από την άλλη, επειδή είναι και Prodigy, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα σταματήσουν εδώ και σε αυτή την περίπτωση σίγουρα δεν θα ήθελα, ούτε να πάρουν τα μυαλά τους αέρα, ούτε πολύ περισσότερο να πιεστούν από τη κριτική και τους οπαδούς τους (από την εταιρεία τους πάντως σίγουρα όχι, καθώς οι ίδιοι ορίζουν πλέον τις τύχες τους, με την δημιουργία του δικού τους label : Take me to the Hospital) για το καλύτερο μελλοντικό δυνατό. Παρόλο που 40ρίσανε, αν συνεχίσουν, θα επιδιώκουν πάντα το κάτι διαφορετικό και αυτό πάντα θα τους γίνεται εμμονή. Ισως και να προσπαθούν να “κόψουν” κίνηση μέσα από τα live τους, παίζοντας διαρκώς νέα tunes, γιατί όπως έχουν πει μόνο αυτά θα αποτελέσουν κριτήριο για την συνέχεια τους...
-
Review by MikePissar (for contact details just comment)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου